Τα τελευταία 24ωρα διαβάζουμε κι ακούμε ότι στο Αιγαίο ζούμε την μεγαλύτερη κρίση μετά τα Ίμια ή ακόμα και μετά το 1974, ενώ στην πραγματικότητα ο μόνος που κάνει κινήσεις είναι η Τουρκία.
Η Τουρκία είναι αυτή έχει μπει σε ελληνική υφαλοκρηπίδα με το ερευνητικό Ορούτς Ρέις με περίπου 10 πολεμικά να το συνοδεύουν και αμφισβητεί ανοικτά την ελληνική κυριαρχία. Στον αντίποδα η Ελλάδα παρατηρεί και φαίνεται να αρκείται στο πρόσφατο σύμφωνο με την Αίγυπτο και να παρακολουθεί απαθής.
Η συμφωνία με την Αίγυπτο ήταν ένα χρήσιμο εργαλείο παρόλο που έχει σοβαρά αγκάθια, όπως ότι κόβει τη Ρόδο στη μέση και μιλά επίσημα για μειωμένη επήρεια νησιών όπως η Κρήτη στην ΑΟΖ που είναι βούτυρο στο ψωμί της Τουρκίας μιας και αυτό είναι το βασικό της επιχείρημα για το Καστελόριζο, αλλά ακόμα κι έτσι αυτή η μέτρια συμφωνία έκτακτης ανάγκης μπορεί να τορπιλίσει το τουρκολιβυκό σύμφωνο. Όμως για να φανεί χρήσιμη θέλει και συνέχεια δεν μπορεί η Ελλάδα να φέρεται λες και αυτή η συμφωνία είναι αρκετή και να εγκαταλείπει ουσιαστικά την ανατολική Ρόδο, Καστελόριζο, την Κάρπαθο στις ορέξεις του Ερντογάν.
Δεν είναι δυνατόν οι τουρκικές φρεγάτες να κάνουν "παρέλαση" μίλια μέσα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και η κυβέρνηση να έχει βγάλει το ντεσιμπελόμετρο και να απαντά ότι με τόσο θόρυβο που κάνουν οι έρευνες είναι αδύνατες. Αλήθεια αν ένα ελληνικό ερευνητικό εμφανιζόταν με μερικά πολεμικά στην Σμύρνη ή στην τουρκική υφαλοκρηπίδα στον Εύξεινο Πόντο παίζοντας νταούλια και κλαρίνα οι Τούρκοι θα αρκούνταν στο ότι η φασαρία δεν ευνοεί έρευνες ή θα είχαμε εμπλοκή; Η απάντηση είναι προφανής και φαίνεται ότι εμμέσως πλην σαφώς αποδεχόμαστε ένα γκριζάρισμα της περιοχής με την προοπτική μιας μοιρασιάς από την Χάγη να πλησιάζει όλο και παραπάνω.
Ο άμεσος αντίλογος είναι "ωραία λοιπόν και τι να κάνουμε να πάμε σε πόλεμο;", "εφόσον η Τουρκία έχει και υπεροπλία κάτι τέτοιο θα ήταν εγκληματικό ρίσκο". Όντως η Τουρκία έχει ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια και εξοπλίζεται σαν αστακός, ενώ εμείς βασιζόμαστε όλο και περισσότερο στους "συμμάχους" και τους "εταίρους" μας. Δεν έχει περάσει μήνας από την ακύρωση της αγοράς των γαλλικών φρεγατών λόγω μεγάλου οικονομικού κόστους (επίσημη δικαιολογία) και γερμανικών και αμερικανικών πιέσεων (ανεπίσημη δικαιολογία). Αλήθεια όμως τι κάνουν οι 2 "σύμμαχοι" στους οποίους κάναμε το χατίρι και δεν προχώρησε η συμφωνία με τους Γάλλους.
Η Γερμανία σήμερα μας έριξε πόρτα, ήταν αυτή που έθεσε βέτο στο αίτημα μας για έκτακτη σύνοδο των υπουργών εξωτερικών της ΕΕ για κυρώσεις στην Τουρκία και μετέθεσε το θέμα για το τέλος του μήνα στην προγραμματισμένη σύνοδο. Όσο για διαμεσολάβηση μετά το ελληνοαιγυπτικό σύμφωνο για την ΑΟΖ η "σύμμαχος" Γερμανία δεν δείχνει τον ίδιο ζήλο με πριν, μιας και ένας από τους όρους της Τουρκίας στον διάλογο που ακυρώθηκε θα ήταν το πάγωμα των συζητήσεων μας με την Αίγυπτο... κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Κάπου εδώ ταιριάζει η κροατική παροιμία "καλύτερα να σε μισούν οι Τούρκοι παρά να σ' αγαπούν οι Γερμανοί".
Η Αμερική στον αντίποδα είναι μια χώρα παγιδευμένη ανάμεσα σε αυτό που θέλουν τα γρανάζια της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής που είναι σαφώς πιο κοντά στα ελληνικά συμφέροντα και τα θέλω του Τραμπ που αδιαφορώντας για όσα του λένε κάνει χατίρια στον Ερντογάν τον οποίο θαυμάζει κιόλας. Το συμπέρασμα είναι ότι με τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο δεν μπορούμε να περιμένουμε απολύτως τίποτα γιατί δεν γνωρίζει κανείς πότε ο Αμερικάνος Πρόεδρος θα ασκήσει βέτο σε αποφάσεις και κινήσεις που μπορεί να βλάψουν τον "φίλο" του όπως πχ στις κυρώσεις για τους S-400 και τα F35.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα δεν είναι η τουρκική υπεροπλία αλλά η ηττοπαθής αντίληψη ότι με συμμάχους, παρακάλια και μεσάζοντες θα τα περισώσουμε. Όποιος πιστεύει ότι ο Ερντογάν είναι ένας απομονωμένος παράφρονας και ότι η Ελλάδα είναι ο μέγιστος σκακιστής στο διπλωματικό τραπέζι καλό είναι να βγάλει την περικεφαλαία του και να κοιτάξει γύρω του ρεαλιστικά την κατάσταση. Τα πράγματα είναι περίπλοκα και άκρως επικίνδυνα, στο κομμάτι της διπλωματίας καλό θα ήταν επιτέλους να καταλάβουμε με ποιους πρέπει να πάμε (ας είναι και λίγοι) και ποιους πρέπει να αφήσουμε.
Η φοβική προσέγγιση απέναντι στην Τουρκία και η λογική τάισε το θεριό μπας και χορτάσει ισοδυναμεί με 1000 χαμένες στρατιωτικές εμπλοκές, γιατί μια τέτοια πολιτική δεν έχει τέλος παρά μόνο όταν δεν έχεις κάτι άλλο να δώσεις.
