Μια φορά και έναν καιρό δυο βατραχάκια έπεσαν μέσα σ ένα δοχείο με αφρόγαλα.
Αμέσως κατάλαβαν ότι βούλιαζαν και ήταν αδύνατο να κολυμπήσουν.
Χτυπούσαν με μανία τα ποδαράκια τους αλλά αντί ν ανεβαίνουν στην κορυφή,συνέχεια βούλιαζαν.
Ένιωθαν πολύ άσχημα και δεν μπορούσαν ν αναπνεύσουν.
Το ένα το βατραχάκι φώναξε: Δεν μπορώ άλλο να χτυπώ τα πόδια μου.
Κουράστηκα και τα παρατάω.
Είναι αδύνατον να βγούμε από αυτό το υλικό. Γιατί τότε να παρατείνω το μαρτύριο μου,αφού στο τέλος θα πεθάνω;
Τι νόημα έχει να προσπαθήσω; Είναι ανώφελη οποιαδήποτε προσπάθειά μου.
Μόλις τα είπε αυτά,σταμάτησε να χτυπάει τα πόδια του και το αφρόγαλο το κατάπιε.
Το άλλο όμως το βατραχάκι ήταν πιο επίμονο και αισιόδοξο.
Δεν ήθελε να πεθάνει έτσι εύκολα και σκέφτηκε:
Δεν μπορεί, κάτι θα υπάρχει για να σωθώ. Δεν θα τα παρατήσω εύκολα. Παρόλο που ο θάνατος πλησιάζει, προτιμώ να παλέψω παρά να περιμένω πότε θα έρθει για να με πάρει!!
Δεν θέλω να πεθάνω ούτε ένα δευτερόλεπτο πριν την ώρα μου!!
Η ζωή είναι όμορφη και ας είναι σκληρή και άδικη!!
Συνέχισε να πλατσουρίζει ασταμάτητα επί ώρες ατελείωτες......
Και ξαφνικά , τόσο πολύ που χτυπούσε τα πόδια του ώστε το αφρόγαλο έπηξε και έγινε βούτυρο!!!
Το βατραχάκι αμέσως πήδηξε και έφτασε κάνοντας πατινάζ στην άκρη του δοχείου!!
Βγήκε έξω και γύρισε κοάζοντας χαρούμενο στο σπίτι του!!!
Τα είχε καταφέρει!!!!!!!!
ΔΕΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕ LIKE ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK!
Mega Menu